ମୋବାଇଲ ଟେନସନ ...

ମୋବାଇଲ ଟେନସନ ...

ମୋବାଇଲ ଟେନସନ ...
ଏଡ଼େ ଟେନସନ ନଥିଲା ସେବେଳେ ଯେ ବେଳେ ନଥିଲା ଫୋନ୍ , କିଏ ଦେଲା ଏଡେ ଭାବନା ଶୌଳୀ ଯାହା ଥିଲା ଅତି ଗୋପନ । ଏକଥା ବି ବହୁ ସତ୍ୟରେ ଚାଲେ କେତେ ବାଜି ମରା ଭାଷଣ , କିଏ ଭରି ଦେଲା ଏହି କଳିକାଳେ ଛୋଟିଆ ମୁଣ୍ଡ ରେ ଟେନ ସନ । ଝିଅ ହାତେ ଦେଖ ପୁଅ ହାତେ ଦେଖ ଯାହା ହାତେ ଦେଖ ମୋବାଇଲି ଯିଏ ଧରି ଥାଉ ଏ ଟେନସନ ଜନ୍ତ୍ର ଟା ହେଉଥାଏ ବେସି ଫୁଲେଇ । ଆଜି ଆସି ନାହିଁ ଫୋନ୍ ମୋହର ଛି କଣ କରୁ ଥିବେ ସିଏ ସଞ୍ଜ ହେଲାଣି ଝିଅ ମୋ ଆସିନି ଶୋଇଛ କଣ ଏଂ । ସବୁ ଟେନସନ ଟିକକ ରେ ଶେଷ ଯଦି ହାତେ ଅଛି ଫୋନ୍ ସବୁ ଫିଟି ଫାଟ ସବୁ ଫଇସଲା କୋଟ୍ କଚେରୀ ତୋଫାନ । ଭଲ ହେଲା ଏଇ ବିଜ୍ଞାନର ଜ୍ଞାନ ମା ତ ଦେଇଛି ମସଲା ମନେ ରଖ ଏହି ଟେନସନ ଜନ୍ତ୍ର ଟା ବଢେଉଛି ବଢେ ଝାମେଲା । ଯେତେ ଯେତେ କଥା ଚାଲେ ଏ ଜନ୍ତ୍ର ରେ ସବୁ ପବନ ର ସୁରେ ପବନ କୁ ଫାଶ ବସାଇ ଛନ୍ତି ହେ ବଡ଼ ଭିକାରିଆ ଦଳେ । ଦେଈ ନାନା ନାମ ଶୋଷଣ କରନ୍ତି ଗରୀବ ଗୁରୁବା ପ୍ରଜା ହେଉ ଜମିଦାର ହେଉ ସିଏ ମନ୍ତ୍ରୀ ହେଉ ନାଚପାଟି ରଜା । ସମସ୍ତିଙ୍କି ମାରି ତା କାମ ସାରି ଭିକାରୀ ପଣ ରେ ଥାଏ ସେହି ଭିକାରୀ କୁ ଧରିବ ମୋ ମା ପୋତିଛି ଆଟିନା ଟିଏ । ଆଉ ଅଳ୍ପ ଦିନେ ମାଗଣା ହୋଇବ ଯେତେ ହୁଅ କଥା ବାର୍ତ୍ତା ଟେନସନ ଜନ୍ତ୍ର ଟା ଏଠି ସେଠି ପଡିବ ବାଟେ ମୁତୁ ଥିବେ କୁତ୍ତା । ବ୍ୟଙ୍ଗକବି – ହରେକୃଷ୍ଣ ପଟ୍ଟନାୟକ ତିଗିରିଆ, କଟକ