ଏକ ଅବୁଝା ଆତ୍ମାର ଲୁହ
ଏକ ଅବୁଝା ଆତ୍ମାର ଲୁହ
admin
3114
ତମେ କ'ଣ କେବେ ,କେବେ ଭାବି ଥିଲ !
ତମ ଦିନ ରାତି ଏପରି କଟୁ ,
ତମକୁ ସେ ନେଲେ କରି ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟା
ମିଛଟା ରେ କହି ଚିକ୍କଣ ଚାଟୁ ।
ତମେ ପଡ଼ିଗଲ କାହିକି ଗୋ ଦେବୀ
ବୁଝେଇଲା ଯେତେ ଜଗତମୟୀ ,
ନିଜ ଜୀବନକୁ କଲ ଛଟ ପଟ
ମୁଁ ବଞ୍ଚି ଥାଉଂ ଦେଖିଲି ତାହିଁ ।
ତମ ଚିନ୍ତା କ'ଣ ଥିଲା ଏହିପରି
ଧନ ରେ ବାପରେ ଡାକିବା ପାଇଁ ,
ତମ ଡାକ ଥିଲା ନିଧି ଶଙ୍ଖାଳିଙ୍କୁ
ହୃଦୟରୁ ଡାକ ଡାକିବା ପାଇଁ ।
ହୃଦୟର ସୁଖକୁ ସାରି ଦେଲ ଦେବୀ
ନାନା ଅଘଟଣ ଚିନ୍ତା ଚେତନେ ,
ସେତେ ବେଳେ ତମେ କିଛି ଭାବିଲନି
ଉଜୁଡେଇ ଦେଲ ମଉନ ମନେ ।
କେତେ ଆନନ୍ଦରେ ଦିନ ବିତୁ ଥିଲା
ସେଦିନ ଆମର ଯାହାଙ୍କ ପାଇଁ,
ସୁନାଟାରେ ମୋର, ମୋ ବାପା ଧନରେ
ମାୟା ଭରେଇଲା ଭୁଲିବା ପାଇଁ ?
ମିଛ ମଣିଷଙ୍କ ପୁଜା କଥା ଛାଡ
କଥା ଛଳେ କହନ୍ତି କରି ବାହାନା ,
ସିଏ କରି ସବୁ କରାଉ ଥାଏଟି
ମିଛୁଆଙ୍କର ଏ ବଡ ଘୋଷଣା ।
ଆଉ ତୋ ପାଖକୁ ଯିବିନିଲୋ ମା
ମରିଗଲେ ଯିବି ମାଟିରେ ମିଶି ,
ମିଛୁଆଙ୍କ ବଚନ ଏ ତେ ପରଖ ଲୋ
ସେହି ଶ୍ରୋତେ ଯାଏ ଭାସି ଭାସିକି ।
ଯଦି ସତ୍ୟଥିବୁ ଚାରି ଯୁଗେ ମା
ମିଚୁଆଙ୍କୂ ବସେଇ ତୋ ସଭାମଣ୍ଡପେ ,
ସତ୍ୟର ବିଚାର କଲେ ମା ଜନନୀ
ସେହି ଦିନ ତତେ ପୁଜିବି ହାତେ ।
ରହିବି ଏ ଥର ନିରବ ମୌଉନେ
ଅତୀତକୁ ଭାବି ତୋ ଲିଳାମୃତ ,
କ୍ଷମା କରିଦେ "ବା, ନ ଦେ ଜନନୀ
ତୋ ଆଶ୍ରିତ ହରି ହୋଇଛି ମୃତ ।
ବ୍ୟଙ୍ଗକବି – ହରେକୃଷ୍ଣ ପଟ୍ଟନାୟକ
ତିଗିରିଆ, କଟକ
